BEULAS

A súa dedicación á pintura é temperá. Internado pola Deputación e o Concello de Huesca cursa a carreira de Belas Artes na Escola de San Fernando, en Madrid, entre os anos 1947 e 1952, conseguindo bolsa de paisaxe para El Paular.

Concorre ás Exposicións Nacionais de Belas Artes con gran fortuna, xa que consegue terceira medalla en 1954, segunda en 1960 e primeira en 1968, premios que acumula a outros moitos ao longo da súa frutífera carreira, como no Salón de Outono de 1954, onde logra a segunda medalla e a primeira ao ano seguinte.

En 1956, expón na Bienal de Venecia e en diferentes cidades de Italia. 1957 é ano de grandes éxitos, cos premios Rodríguez Acosta de Granada; segundo en Roma; da Deputación de Xirona; segundo internacional San Vito Romano. Continúa recibindo galardóns en España e en Italia nos anos seguintes. En 1959, recibe a cruz de cabaleiro da Orde de Isabel a Católica e a súa cidade natal concédelle medalla de prata.

A súa obra salta as fronteiras e é mostrada en Alexandría e en Caracas. En 1962, é medalla de ouro na Bienal de Zaragoza e Premio Nacional de Paisaxe, modalidade que caracteriza a súa obra. En 1962, é investido comendador da Orde do Mérito Civil. Expón en Sudamérica e en Estados Unidos. As súas mostras en España son verdadeiros acontecementos. Periodicamente, faino na prestixiosa Sala Biosca de Madrid, onde destaca a súa mostra, moi ampla, de 1978.

Está representado no Museo Nacional de Arte Contemporánea, en moitos provinciais de España e noutros de Europa, Sudamérica e Estados Unidos, así como en grandes coleccións institucionais.

Beulas é un auténtico poeta da paisaxe, de sentimento machadiano. Ispe a natureza, ata reducila ao esencial, e represéntaa en amplos panoramas, con terras concisas, secas, de aparencia árida, ditas cunha materia delgada de infinitas perspectivas, que están dotadas dunha emoción na verdade inefable.

Cando se achega ás cidades monumentais, parece que nos seus cadros lle entregan a alma secreta que posúen. Así, son famosas internacionalmente as súas visións de Toledo, de Ávila, de Huesca e de Xirona.

É tamén autor de moi belos bodegóns, con cardos e flores do campo, e dalgúns retratos exquisitos que poñen de manifesto o excepcional debuxante que é Beulas.