XAIME CABANAS

Nacido no popular barrio coruñés de Montealto, Xaime Cabanas vivirá unha infancia e xuventude marcadas polos aires de renovación e liberdade que se comezaban a respirar nos anos 60 en plena ditadura franquista. Os seus primeiros pasos no ámbito artístico dáos na compañía de Chelín, Paco Zapata e Juan e Mon Vasco, que se interesarán pola abstracción e polo poscubismo. Paralelamente, traballará en diversas imprentas e traballará o gravado e o debuxo.

A comezos dos anos 70 ten a ocasión de viaxar por Europa e coñecer novas correntes artísticas, e a creadores como Cecil King, Nawar ou Le Parc, que influirán na súa carreira. Nesta década colaborará coa galería Mestre Mateo e co grupo Sisga, do que tamén eran partícipes Ignacio Ferrari, Xosé Espona, Roures ou García Varela, que tiña como obxectivo a socialización da arte a través dunha linguaxe rupturista, con influencias da abstracción, da arte pop, da nova figuración ou do construtivismo. Tamén nese decenio establecerá relación cos grupos Galga e A Carón, para a comezos dos anos 80 traballar co grupo Atlántica, grazas ao cal se internou no mundo da instalación.

Esta última década foi de exploración para Cabanas, que percorreu multitude de países, e expuxo en Colombia, Xapón e en cidades estadounidenses como Texas ou San Francisco, sen esquecerse da súa terra natal. Acudiu á Primeira Mostra Unión Fenosa de 1989 e á Bienal de Pontevedra de 1990. Son varias as coleccións públicas, corporativas e privadas que posúen obra deste pintor, entre as que destacan as do Museo de Arte Contemporánea de Vigo - MARCO, a do Museo de Belas Artes da Coruña, a do Museo de Arte Contemporánea de Madrid ou a do Parlamento de Galicia.

O estilo pictórico de Cabanas evolucionou desde o expresionismo a unha abstracción na que predomina o xesto elaborado, que recreaba a través dunha paleta na que predominan grises, negros, brancos e azuis de xeito que lle achega sobriedade ao resultado final. Respecto da temática, esta foi moi variada na carreira deste autor, que sentiu predilección polo cotián reinterpretado a través dunha visión moi persoal, cargada en moitas ocasións de reflexións sobre a vida e a arte.

Interesado polas texturas, utilizou en gran medida a técnica mixta, incorporou moitas veces colaxes ás súas composicións, cuxos fondos se amosan indefinidos, sen concretar e aparentemente inacabados e fomenta que sexa o espectador quen se perda por eses espazos inabarcables. As obras Serviola e Palmeira rabuda II son dous exemplos da produción deste autor conservados nesta colección e ambos se encadran nos últimos anos da década dos anos 90.

Serviola pertence á serie Memorias do arpoador, dedicada aos pescadores e á mar. Nela, unha figura sedente, resolta en manchas planas negras, sitúase en primeiro plano observando o mar no que navega un barco ao fondo da composición. O trazo dunhas liñas diagonais en plano medio e na parte dereita da composición outorgan perspectiva a esta. A paleta neutra de grises, brancos e negros, así como o contraste de texturas responden ao característico estilo de Cabanas.

A importancia que este autor lle concedía á materia tamén se reflicte en Palmeira rabuda II, onde o autor sitúa a árbore do título no que podería entenderse como un oasis resolto nun azul intenso que destaca sobre un fondo gris indefinido que constituiría un deserto baleiro, carente de alusións reais.