ANTONI CLAVÉ

Artista multidisciplinario, Antoni Clavé converteuse nun dos artistas máis relevantes a nivel nacional durante o século XX. Comezou a súa formación en 1930 na Escola de Arte de Barcelona para posteriormente traballar como cartelista no ámbito do cine e do teatro; ilustrador, colaborou con diversas publicacións; decorador ornamental e deseñador publicitario. Isto permitiralle internarse no coñecemento sobre a incorporación de novos materiais e técnicas aos seus múltiples traballos.

Tras o final da Guerra Civil viuse obrigado a exiliarse a Francia, onde expoñería por primeira vez en 1939 na localidade de Perpiñán. Ao longo da súa vida acabaría vivindo en París e Saint-Tropez. A súa estancia na capital francesa ata mediados dos anos 50 permitiríalle estar en contacto con artistas como Miró, Saura, Gris ou Picasso. Integrouse na Escola de París, que xuntou un grupo heterodoxo de creadores franceses e estranxeiros que practicaron diversos movementos artísticos como o surrealismo, o expresionismo ou o postimpresionismo. Serán as obras de Vuillard e Bonard as que máis o influirán, apostando por un cromatismo vibrante que se esfumaría coa evolución da súa carreira.

Será nos anos 50 cando Clavé se interne no seu labor como escenógrafo, co que acadaría fama mundial. Traballou para representacións de ballet, cine e teatro, ademais de continuar coas súas colaboracións como ilustrador. Os mestres da pintura barroca foron unha inspiración constante na súa produción desde os anos 60. Investigador incansable, algo que aprendería de Picasso, o seu estilo evolucionou cara á abstracción depurada na que traballou con diversas técnicas como a colaxe, á que incorporou o papier froissé, usando aerosol sobre papeis engurrados.

A súa carreira pictórica e escultórica viuse recoñecida a nivel internacional desde os anos 70. Foi elixido como representante español na Bienal de Venecia de 1984; o Museo Nacional de Arte Moderna de París dedicoulle unha retrospectiva en 1978, a Generalitat de Cataluña concedeulle a súa Medalla de Ouro, recibiu o Premio Nacional de Gravado e o Premio UNESCO da mesma técnica. As súas obras consérvanse en destacadas institucións como o Museo de Belas Artes de Boston, o MACBA de Barcelona, o Museo Nacional Centro de Arte Raíña Sofía (Madrid), o Museo de Arte Contemporánea Patio Herreriano de Valladolid, o Museo de Arte Moderna da Cidade de París, o Museo Nacional de Arte de Osaka ou a Tate Britain de Londres.

O gravado D’Aprés Rembrandt pertencente á Colección de Afundación reflicte a admiración que Clavé sentía polos mestres clásicos. Destacan as moitas obras que o inspiraron de O Greco, Zurbarán, Goya, Durero e do propio Rembrandt. Sobre un fondo claro indefinido, o autor desprega unha serie de liñas, manchas, borróns, signos e rabuñaduras que lle serven para expresarse e afondar progresivamente na investigación da abstracción. A técnica empregada, a augaforte, comezara a traballala en 1965, aínda que previamente se iniciara na litografía cando acababa de chegar a París.