MANUEL COIA

Apaixonante personalidade é a deste artista que posúe un concepto expresionista que o fai inconfundible. Nado nun ambiente mariñeiro, participou na vida do mar activamente e sabe da súa dureza e aventura cotiá en barcos de pesca en mares de todo o mundo. A súa formación é autodidacta. Quizais sentiu a escultura dende as formas caprichosas de raíces emerxidas nas praias de Nerga, lugar da súa residencia, ou tallando amorosamente, a punta de navalla, un anaco desprendido do casco dunha dorna. A madeira é a súa materia habitual. Concorreu a certames colectivos coma os da Praza da Princesa, en Vigo, onde empezou a ser coñecido, alá polos anos setenta. Realizou algunhas exposicións individuais en cidades de Galicia e fóra deste país. Residiu moito tempo en Brasil, onde tomou contacto con otras concepcións da arte. Por fin, volveu a Galicia para traballar en silencio e sorprendernos, periodicamente, con obras que son un berro, unha denuncia, case un panfleto. As esculturas de Coia son pura síntese, un feixe de nervios, unha imaxinaria lección de anatomía. É a súa propia concepción da forma despois de ter visto moito e rumiando coa súa intelixencia coma alucinada. Coia é vehemente, moi agudo, soñador de imposibles, bo, directo e sincero, como persoa e como escultor. De aí que ou se entusiasma ou se atopa perante a indiferencia. Está representado nos museos de Pontevedra e Vigo, así como en importantes coleccións particulares; a penas concorre a certames.