EUGENIO GRANELL

Granell estuda bacharelato e música en Santiago de Compostela. Foi bolseiro da Deputación da Coruña e viaxa a Madrid en 1928 para estudar violín na Escola Superior de Música. En 1930 ingresa na Oposición de Esquerda, afiliase ao POUM en 1935. Participa en diferentes faladoiros e descobre o surrealismo a través da revista Minotaure. Na Guerra Civil dirixe o xornal El Combatiente Rojo. Inicia o exilio en Francia onde coñece a súa compañeira Amparo Segarra, coa que se traslada á República Dominicana. Desta etapa conservamos un caderno autobiográfico (1938-1940) onde asoman elementos surrealistas e a influencia de Picasso.

En 1941 entrevista a Breton para o xornal La Nación. A mediados dos corenta expón na República Dominicana, en Guatemala e en Puerto Rico.

Tras establecerse en Guatemala traballa como profesor na Escola de Artes Plásticas. En 1947 participa na mostra Le Surrealisme en París, promovida por Breton e Duchamp. Trasládase a Puerto Rico onde ocupa a cátedra de Historia del Arte na Facultade de Humanidades. En 1950 participa no Almanach Surréaliste du Demi-Siècle, dirixido por Breton. Crea O Miradoiro Azul e en 1951 publica Illa cofre mítico. Coñece a Duchamp nunha viaxe a Nova York.

A xeografía determina o seu estilo cunha linguaxe de referencia a elementos do Caribe. O universo vexetal e animal metamorfoséanse. Destacan temas como Cabezas de indios (1944-1946), Encontros (1946-1948), Os Trópicos (1947–1952) ou Metamorfoses vexetais (1952-1955).

A finais dos cincuenta instálase en Nova York e ocupa unha cátedra de literatura española no Brooklyn Collage.

Desta etapa son as obras Piano de 1956 e A presenza do outono en América do Sur de 1957. Momento de transición ás paisaxes máxicas e á abstracción. A imaxe xorde de pinceladas en forma de escamas, como en Toureiro con figuras ou Touro e Toureiro de 1960.

En 1969 viaxa a España e inicia unha volta á figuración (1968-1972). Entre 1972-1976 xorden as Figuras Barrocas, horror vacui, referencias ao cómic e á ilustración. Establece diálogos entre os personaxes como en Contrabandistas pasando a fronteira de 1973, A inauguración do volcán ou Encontro do Marqués de Santillana coa montañesa, ambos de 1976.

En debuxo xorden seres illados ou pequenos grupos e individualiza a figura a través da cor como en Arlequín de 1972. Entre 1977 e 1989 apréciase un aplanamento en obras como O recuncho dos silencios de 1983 e Días de nubes ou Galos, ambos de 1985.

Volve a España en 1985. Entre 1988-1999 produce a súa etapa de maior automatismo e indefinición da figura. Destaca a simplicidade do trazado como vemos en Festa para o cabalo que regresa ou Floreiro medieval, entre outras.

Eduardo López Valiña