GUIJARRO

Reside en Madrid e está cursando o bacharelato cando comeza a Guerra Civil e a súa familia se traslada a Cidade Real, onde inicia estudos na Escola de Artes e Oficios, baixo a dirección de Manuel Mendía. Concluída a guerra, a súa familia vive en Alcoy, onde Antonio cursa estudos de perito mercantil. En 1942, ingresa na Escola de Belas Artes de San Carlos, en Valencia, e traballa para as fallas da cidade. Continúa a carreira superior en San Fernando, Madrid, onde a conclúe en 1948.

Realiza a súa primeira exposición en 1951, na prestixiosa sala Biosca, e o mestre Eugenio d’Ors selecciona a súa obra para o famoso e restrinxido Salón dos Once. Participa por vez primeira, en 1952, na Exposición Nacional de Belas Artes, e obtén a terceira medalla. Nova aparición no Salón dos Once e presenza na Bienal de Venecia.

Cunha pensión da Fundación Conde de Cartaxena viaxa a Nova York e permanece un ano en América. Insiste na Nacional de Belas Artes en 1954 e obtén a segunda medalla. Tamén gaña o Premio Nacional de Pintura. Viaxa a Guinea, pensionado, e ao ano seguinte vai a Italia, onde consegue a medalla de ouro Dell’Acienda Autonoma Riviere della Versïlia. Máis premios en Valdepeñas e Puertollano, primeira medalla de honra, na Exposición de Pintores de África e, á fin, primeira medalla na Nacional de Belas Artes de 1957, así como primeiro premio no Salón Nacional de Debuxo.

En 1958, recibe unha bolsa da Fundación March. Segue acumulando galardóns, posto que en 1960 é primeiro premio de pintura da Dirección Xeral de Belas Artes, medalla de ouro en Puertollano e primeiros premios nos certames La carretera en el arte e Valdepeñas. Gaña medalla na Bienal de Alexandría en 1964.

As súas exposicións sucédense en España e en todo o mundo. Unha antolóxica percorre as principais cidades norteamericanas, o norte de Europa, Xapón, China e Corea, países que visita comisionado pola Pacific Air Travel Association, de San Francisco.

Cultiva o gravado e gaña o primeiro premio da Dirección Xeral de Belas Artes, en 1963.

Gaña cátedra na Facultade de Belas Artes de San Fernando, en Madrid, onde ten como adxunto un amigo e gran pintor, o manchego Agustín Úbeda.

A traxectoria de Guijarro é triunfal constantemente e a súa obra está representada no Museo de Arte Contemporánea de Madrid, en numerosos museos de provincias de España, entre eles o de Castrelos, en Vigo, e noutros moitos de Europa e América, así corno en grandes coleccións institucionais e particulares.

Guijarro parte de modos postimpresionistas emparentables co espírito de Goya e, sen abandonar por completo a figuración, dános unha visión moi libre, baseada no espléndido debuxo e nun colorismo rico, quente, harmonizado, onde carmíns, pratas, azuis e amarelos son unha auténtica festa. Crea retratos ideais, de elegancia total, e bodegóns de personalidade inconfundible, nos que o obxecto é a desculpa para o exercicio plástico, reducindo as formas a sínteses vagamente xeométricas, nunha vivacidade danzante de pincelada firme, solta, tendida. A estancia en Xapón inflúe no seu concepto plástico e enriquece a súa obra a base dunha fantasía colorista inimaxinable. En definitiva, é un excepcional pintor, mestre de artistas, moderno, clásico por intemporal, ao tempo que calculadamente avanzado.