JOSEP GUINOVART

De pronto, un pintor de brocha, que non negaba as súas orixes, salta á fama.

Como artista, cunha expresión neofigurativa moi libre, case abstracta, na que estaba toda a pintura francesa e, porén, era diferente, persoal, cativadora. O mozo que así se comportaba era Josep Guinovart, un barcelonés de vinte e un anos, que mostraba os seus cadros na antesala da famosa Galería Syra, en cuxa sala principal expoñía o consagrado Miquel Villá, quen non tivo inconveniente en eloxiar o mozo, pese a que estilística e tecnicamente eran moi opostos.

Isto acontecía en 1948. Antes, unha denodada loita deixaba atrás anos de sacrificio, de oficio común e artesanal, posto que desde os seus catorce anos, Josep pintara paredes e aínda seguía facéndoo e fixera rótulos e habilidosas imitacións de madeira ou mármore, mentres aproveitaba os domingos para saír ao campo a pintar de verdade. A súa formación artística adquiríraa na Escola de Artes e Oficios, onde copiaba estatuas de xeso, e na famosa Lonxa, viveiro de tantos artistas excepcionais, comezando por Picasso. Dous anos antes, en 1946, gañara unha bolsa consistente na cota durante un curso para debuxar figura humana do natural.

Falan da súa incipiente obra, a principios dos cincuenta, os críticos Fernando Gutiérrez, Santos Torroella e Cesáreo Rodríguez Aguilera, que será máis tarde o seu biógrafo. Participa nas actividades de Dau al Set, grupo de verdadeira importancia histórica, no que están Tapies, Tarrats, Ponç, Cuixart. Presenta obra na Bienal Hispanoamericana. Ilustra algúns libros. Comeza a ter éxito e, a partir de 1952, pode dedicarse exclusivamente á pintura de cabalete, abandonando a parcela industrial. Debuxa no semanario cultural Revista. Viaxa a Madrid para coñecer o Museo do Prado. Primeira estancia en París cunha bolsa. Realiza murais en ámbitos públicos. Chega a Madrid coa súa obra e na Sala Biosca é presentado por Rodríguez Aguilera. Realiza decoracións teatrais.

Así transcorreu a primeira metade do decenio cincuenta. Na segunda, novas exposicións persoais, participación nas Bienais de São Paulo e Venecia. A súa obra percorre Sudamérica e Europa. Viaxa por Italia e realiza obra gráfica de alta consideración. O seu nome é coñecido en Roma, Milán e Florencia. Realiza murais, tapices, litografías, serigrafías. Obras escénicas de gran montaxe reclaman a súa intervención nos decorados. As galerías máis importantes de España, Europa, Estados Unidos reclaman a pintura de Guinovart. En definitiva, conta como un dos máis persoais plásticos españois, xunto a Tapies, Millares, Saura, etc.

Guinovart está representado nos Museos de Arte Contemporáneo de toda España e de moitas cidades do mundo, cuxa relación pormenorizada se faría inacabable.

Nos seus comezos, o gran pintor catalán acusa fortes influencias da pintura francesa e dalgúns mestres da Escola Española de París, desde Chagali e Rouault, a Óscar Domínguez. A medida que evoluciona cara ao informalismo, as súas referencias son Picasso e Millares. Alcanza, á fin, a súa verdadeira personalidade, cun expresionismo abstractoenérxico e lírico a un tempo, de poderoso atractivo, con modos de colaxe e cromatismo rotundo, en carmíns, azuis, negros. O seu debuxo é imaxinativo, irónico, suxestivo. Como ilustrador deixa unha pegada profunda e, para iso, bastaría contemplar a edición de Bufonadas, de Giovanni Papini, da editorial Dima, hoxe buscada polos seus admiradores e bibliófilos.