JUAN RIVAS

O pintor pontevedrés recibe a súa formación artística na súa cidade natal, na Facultade de Belas Artes de Pontevedra (1999), que complementa cunha estancia na Universidade de Kingston entre 1996 e 1997. Ademais do campo académico,  continúa instruíndose grazas a diversas residencias como en Mojácar (1999), seguida dunha concedida pola Deputación de Pontevedra (2005), outra en Krems an der Donau en Austria (2009), en Karakallio, Finlandia (2019), en Caldas de Reis, Pontevedra (2020) e en Alfamén, Zaragoza (2021).

O conxunto da súa obra caracterízase por unha aproximación fotográfica á paisaxe e certa influencia impresionista. As súas representacións tenden a manter a contemporaneidade presente na paisaxe, poñendo gran énfase nas vivendas e estradas. Aínda que a súa produción mostra un forte continuísmo temático ao longo dos anos, o certo é que se poden observar certas distincións á hora de tratala como un total de proxectos ou series diferentes, observando así as súas características emerxentes á hora de crear e evolucionar certas ideas, grupos ou perspectivas.

Dentro dos seus primeiros proxectos como a exposición Se o vello Atila volvese das illas (2009), observamos unha aproximación á paisaxe rural galego sen pretensión, mostrándoo só, como incide o propio artista, como unha eliminación daqueles que habitan nestes espazos. As paisaxes rurais de Rivas poñen unha gran énfase no arquitectónico, pero deciden evitar ás persoas, evitando así o figurativo e centrándose no natural, o construído e a relación entre ambos. Posteriormente parte destas premisas para realizar unha deconstrucción das paisaxes rurais, o que de forma indirecta móstranos a maleabilidade do rural dentro da súa obra. Mostrándose así como unha ferramenta que se adapta ás necesidades que o proxecto reclama en cada momento. Paisajes tuneados (2012) é o principal exemplo destes intereses deconstructivos, con edificios convertidos en andeis e tellados a cinco augas, pero dentro desta selección de obras estaría unha particular que ten relación con series posteriores, Noche (2012). Pois é esta paisaxe nocturna, dominado por camiños, cruces e luces de estrada, que mostra posibles influencias artísticas externas ao mundo da pintura, principalmente David Lynch no caso da temática nocturna de estrada, con Carretera perdida (Lost Highway, Lynch, 1997) como punto de encontro. Aínda que non hai con iso que esquecer que a intención do artista é a atención nos puntos de luz e o desmaio do cadro. Esta mesma temática toma protagonismo na exposición Luz que nunca se apaga (2015), que contén unha serie de variacións sobre leste mesmo concepto.

Doutra banda, as súas intervencións en múltiples puntos da península, e unha realizada en Finlandia, recontextualizan as paisaxes realizadas ao situalos xunto a aqueles aos que representan. Esta serie de intervencións realízaas desde 2014, concretamente na Pena, ata a actualidade, e rexístraas con regularidade, situándoas nun mapa con fotografías destas paisaxes ao aire libre.

En canto á súa presenza expositiva pódese destacar na galería Bacelos en Vigo (2006),  «Se o vello Atila volvese das illas» en Espazo 48 de Santiago de Compostela (2009), «Paisajes tuneados» na galería Estampa de Madrid (2012) e «Luz que nunca se apaga» na mesma galería (2015), «Paintings in Place» en Karakallio (2019), «Luz entreverada. Tres casas de Gallego Jorreto na mirada de Juan Rivas» na galería Nordés de Santiago de Compostela (2021).

O Inferniño V (2005), obra pertencente á Colección de Arte de Afundación, pertence a un período inicial do pintor, cunha paisaxe de influencia impresionista. Con todo, xa se observa o interese pola arquitectura rural que desenvolverá posteriormente.