LAGO RIVERA

Vocación moi temperá a deste excepcional pintor, un dos componentes máis destacados da Escola Española de París. Iniciou os seus estudios na Escola de Artes e oficios da súa cidade natal nos anos de preguerra. Ó concluí-la contenda civil, trasládase a Madrid, para cursa-la carreira de Belas Artes na Escola de San Fernando. Conta entre os seus profesores a mestres coma Chicharro e Vázquez Díaz. É bolseiro da Deputación herculina e gaña igualmente unha bolsa de estudios para O Paular, en 1944. Un ano despois, a dirección de Asuntos Internacionais de Francia pensiónao para completar estudios na Escola de Belas Artes en París. Comeza a expoñer na cidade francesa en 1946, axudado por Jaume Sabartés, secretario de Picasso. Co seu amigo, o pintor Guerrero, que compartíu esta primeira mostra, regresa a Madrid en 1947. Unha seria enfermidade teno afastado algún tempo da pintura. Reposto, regresa a París ó media-lo século e contrae matrimonio cunha francesa. Instalado definitivamente en Francia, permanecerá alí ata a súa morte, aínda que as visitas ocasionais a España, e mesmo a Galicia, son frecuentes. Lago Rivera vai consolidando a súa fama cunha pintura de extraordinaria delicadeza, que hoxe está nos museos de Arte moderna de Francia, de Madrid, de toda Galicia e en numerosas cidades de Europa e América.

Desde unha inicial etapa figurativa, de rigor debuxístico e colorismo quente, deriva cara a unha total simplificación de exquisito lirismo, de perfección suma, en entoacións suaves, de azuis, rosas e amarelos esvaídos. Digamos que "infantiliza" os temas e os fai case monocromos. O azul tenue, con zonas de brancos, será o seu cromatismo preferido. Nada máis delicado, máis lírico e intimista cós seus bodegóns, onde as cousas representadas cobran unha espiritualidade case relixiosa. Unha luz cribada envolve as representacións e hai sempre nos seus cadros unha atmosfera de brétema. Ás veces recorre á anécdota para transformala en pintura pura. Nas súas paisaxes a penas hai referencias. As súas mariñas son unha absoluta delicia. Digamos que a súa é unha pintura musical, pero de música de cámara, interpretada con violín ou frauta, sen posible estridencia.