FRANCISCO LOZANO

Tras iniciar os seus estudos nun colexio de Burjasot, a partir de 1932 realiza a carreira de Belas Artes na Escola Superior de San Carlos, de Valencia.

A súa primeira exposición efectuouna en Valencia, en 1942. Posteriormente, fíxoas en Bilbao, Madrid e Bos Aires, O Cairo e Venecia, ata 1951, en que gaña o premio nacional José Antonio. A súa obra percorre América, con mostras en Chile, Lima e A Habana. Concorre en 1954 á Bienal de Venecia e en 1955 á de Alexandría. Tamén expón en Bagdad, Amman, Xerusalén, O Cairo, Ankara, Istambul, en grandes mostras colectivas.

A partir destas datas, xa consolidado o seu prestixio de gran paisaxista, a súa obra exhíbese en mostras colectivas e individuais por toda España, Europa e América. En 1964, tivo o honor de inaugurar a Galería Juana Mordó, a máis prestixiosa de España no seu apoio a novas correntes da arte.

En 1955, consegue por oposición a Cátedra de Colorido na Escola Superior de Belas Artes de Valencia, de cuxa Academia de San Carlos é nomeado membro numerario.

Gañou a segunda medalla na Exposición Nacional de Belas Artes de 1948 e a primeira na de 1952. Un ano antes, conseguiu a primeira medalla na Bienal do Reino de Valencia. En 1956, o premio do Uruguai na Bienal Hispanoamericana.

Está representado nos Museos de Arte Contemporánea de Madrid e nos de Valencia, Bilbao, Barcelona, Alacante, Salamanca, Vitoria, Villafamés, Santander, Montevideo e Caracas.

Francisco Lozano é un postimpresionista con modos fauve, colorista excepcional e excelente debuxante, como demostran os seus retratos, inicialmente influídos pola pintura catalá de Togores, Serra e Llimona.

A mancha é enérxica, ata o punto de que moitas veces constrúe os seus cadros directamente coa cor, que chega á tea no seu estado puro. A luz levantina ten considerable importancia na súa obra, aínda que quizais o mellor da súa pintura sexan as paisaxes secas interiores do reino valenciano, aparentemente áridos e, porén, tan quentes, tan directos. É peculiar o grafismo da súa pincelada, por completo definidor, en verdes, amarelos, carmíns. A vexetación baixa, os areais, os ceos azuis están ditos de primeira intención, pero cun gran sentido lírico, en verdade emocionante e ás veces próximo ao charramangueiro de Kokoschka, aínda que sabe deterse a tempo e razoar, moi ponderadamente, a súa interpretación da natureza.

A grumosidade do óleo aséntase no lenzo, total, alternada con fondos case exentos de materia. Ninguén levou á pintura os violetas coma este valenciano, espléndido bodegonista. O humilde representado elévao a categoría de gran pintura, de arte persoalísima. Ningunha antoloxía internacional do fauvismo» pode excluílo.