LUIS LOUREIRO

Luis Loureiro é un pintor de formación autodidacta, vocación que compaxina coa profesión de delineante na antiga Astano en Fene, agora Navantia.

Dentro dos seus períodos podemos observar un inicial composto por obra de paisaxe, no cal parte desde preceptos clásicos do xénero ata chegar a campos de cor. Este período desenvólvese desde 1966 ata 1997, pero xa en 1995 introduce volumes nas súas obras, cousa que mostra indicios de novos intereses que acabarán por tomar maior protagonismo nas seguintes décadas. Este segundo período volumétrico conduce a unha maior experimentación coa forma e materiais das obras, exemplificado en proxectos como «Arquitecturas» (2002) que aproveita ese salto aos volumes para tratar o tema do urbanismo a través a maqueta como obra e o uso de materiais refugados para a súa realización. Con todo, a perspectiva arquitectónica/urbana non é o un ángulo a tratar dentro do volumétrico e con «Sin título» (2001), Loureiro mostra unha concepción do escultórico e as súas sensibilidades matéricas sen o explícito sentido arquitectónico. Neste caso podemos observar unha énfase na textura dos materiais a través do monocromatismo da obra, que elimina toda distracción e permítenos centrarnos na relación que a esta ten coa luz. Esta nova concepción da súa obra pertencente ao segundo período, reconcíliase co primeiro na exposición «Ventanas douradas» (2017) coa realización de obras paisaxísticas onde tanto a madeira como a pintura forman unha visión fragmentada da paisaxe emulando á vista desde unha xanela pechada. Coa realización desta última exposición, o artista recupera o xénero que cultivou nos seus comezos e reivindica a súa importancia, rompendo así con narrativas de progresión ou linealidad na súa obra. Desta forma a totalidade da súa obra pode ser concibida máis aló da súa cronoloxía, deixando de verse como un avance ou maduración o abandono de certos estilos e xéneros por outros.

A súa primeira exposición individual realízase no Círculo de Fene, o salón Severa,  pero tras as exposicións de paisaxe, cabe destacar «Arquitecturas» (2002), debido a que é a súa introdución á tridimensionalidad, na que unha maqueta de cidade ideal de proporcións colosais é a peza protagonista da exposición. En «Ao carón do mar» (2016) reconcilia o mundo dos estaleiros co artístico facendo uso de chapa naval como material escultórico, contrastando coas obras dos artistas cos que convive no espazo portuario da Coruña, como unha peza orgánica de Silverio Rivas ou a malla de aceiro inoxidable de Manolo Paz.

Homenaje a Giorgio Morandi III (2005) da Colección de Afundación, forma parte do seu período matérico e trátase dunha obra escultórica que emprega materiais atopados, do mesmo xeito que Sen título (2001), serie Arquitecturas (2002) e co resto de serie Homenaje a Morandi. Como o propio título suxire, é unha homenaxe e referencia ao artista Giorgio Morandi e encarnaría escultóricamente os bodegóns do artista italiano, aínda que facendo uso de formúlalas e estilo do propio Loureiro.