NATALIA DÍAZ-MELLA

É licenciada en Belas Artes na especialidade de Pintura, Deseño e Audiovisuais pola Facultade de Belas Artes de Pontevedra da Universidade de Vigo (1993-1997). Completa a súa formación artística con estudos de doutoramento en Pintura en Granada e así mesmo en diversos talleres, cursos e congresos con mestres de renome como Luis Gordillo ou Juan Genovés. Realiza a súa primeira exposición individual no Teatro Principal de Pontevedra, no ano 1999, baixo o título «Visueño»; desde entón, realizou diversas mostras individuais e colectivas, principalmente no territorio galego, e participou en certames e bienais de Galicia como o Certame Comarcas do Sar de Padrón e Novos Valores ─en repetidas edicións─, Certame do Concello de Cangas ou a Bienal de Lalín Pintor Laxeiro, e a nivel internacional expuxo a súa obra en Londres (1996), no período no que goza dunha bolsa Erasmus na Universidade de Kingston. Tamén obtivo galardóns como o primeiro premio de Pintura Arte no Morrazo 98 ou o primeiro premio de Pintura Roteiros do Románico, e a súa obra figura en coleccións como a de Unión Fenosa, Museo do Constructivismo Español de Málaga, Colexio de Avogados de Pontevedra, Conservatorio de Música de Vilalba, Concello de Cangas do Morrazo, así como en diversas coleccións particulares. 

       

A súa proposta artística está focalizada na pintura ─aínda que tamén cultiva o gravado─, e nesta destaca a fusión entre vida e obra, de tal forma que as súas experiencias persoais cotiás constitúen o discurso do seu suxestivo e lírica produción. En palabras de Severino Penelas, practica «unha abstracción na que conviven a orde e o xesto, o control racionalista e a calidez licuante, a forza contida da cor e unha limpeza e precisión que compoñen os atributos da elegante sinxeleza que caracteriza a súa pintura». Evoluciona desde unhas formas dominadas pola xeometría ─en especial polo rectángulo─, en relación coa «valoración atmosférica da xeometría», termo acuñado pola propia autora para referirse á súa obra, con influencias de Malevich, Mondrian, Albers, Stella, ou arquitectos ─como Le Corbusier ou Mies van der Rohe─, cara a «formas máis orgánicas, líquidas, azarosas, co sucesivo desposeimiento das xeometrías… espazos de liberación que contrastan coas anteriores sensacións de orde e control que formulaban os rectángulos», sostén Penelas. A luz e o cromatismo resultan fundamentais na súa produción, na que xoga coas veladuras, os baleiros, os brancos, a liña… para conformar imaxes cheas de liviandad e fraxilidade que logran transmitir múltiples sentimentos, e que posúen uns retóricos títulos que remiten á propia realidade da autora.             

Na Colección Afundación figura un díptico de grandes dimensións (200 x 200 cm) da pintora viguesa. O seu relevador título Cerebros coma flores II fai alusión ás evocadoras formas orgánicas que aparecen en cada unha da rectangulares ─forma recorrente no seu imaxinario─ e verticais pezas do conxunto, que poden lembrar tanto a un cerebro como a unha flor, e que representa nunhas tonalidades que contrastan cos trazos e manchas de distintas gradaciones tonales do fondo, que parecen responder o azar. Cada unha das partes do díptico está claramente diferenciada da outra, de maneira que xoga co contraste en ocres, grises e brancos, para compoñer unha suxestiva obra de acento intimista.