SUSANA SOLANO

Asegura sentir unha temperá curiosidade cara á arte, que lle levará a formarse na Facultade de Belas Artes de Barcelona, onde se matricula en 1974 e onde desenvolve así mesmo un labor docente desde 1981 ata 1987. Realiza a súa primeira mostra individual na Fundación Miró da súa cidade natal en 1980, e destaca a súa participación tan só catro anos máis tarde na mostra colectiva «En tres dimensiones» (1984) na Fundación “La Caixa” de Madrid, na que expón xunto con artistas da talla de Eva Lootz, Mitsou Miura, ou Miquel Navarro, con quen expón tamén en 1986 na Serpentine Gallery de Londres. Na súa traxectoria sobresae o súa precoz e abafadora proxección internacional, pois a súa obra percorreu medio mundo, e participou en destacados certames internacionais como a VIII e IX Documenta de Kassel (1987 e 1992), XLIII e XLV Bienal de Venecia (1988 e 1993), XIX Bienal de Sao Paulo (1987) ou no Carnegie Internacional de Pittsburg (1988). Entre os seus galardóns resaltan o Special Prize do Utsukushi-ga-Hara Open Air Museum de Tokio (1985), Premio Nacional de las Artes Plásticas (1988), Premio CEOE ás Artes (1996), Premio Tomás Francisco Prieto da Real Casa de la Moneda (2011), o Premio Honorífico GAC pola súa traxectoria artística (Barcelona, 2015) e Mestres. A cadea do FAD (Barcelona, 2018). A súa obra atópase representada nas máis importantes coleccións a nivel internacional como a do MNCARS, MACBA, IVAM, Guggenheim Bilbao, Fundación Serralves do Porto ou a do MoMA de Nova York, entre moitas outras, así como en múltiples coleccións particulares.  

Considerada unha renovadora da arte escultórico español, xunto a creadores como Cristina Iglesias ou Jaume Plensa, ao longo da súa traxectoria seguiu unha liña multidisciplinar na que abordou desde a coherencia a escultura, instalación, fotografía, pintura, debuxo, obra gráfica, vídeo, xoiería ou o mobiliario. A súa principal fonte de inspiración a atopa na natureza ─sostén que a paisaxe, a auga, son temas recorrentes no seu imaxinario─ e nútrese das súas experiencias na infancia e das súas viaxes ─sente predilección por África─ para crear. Comeza a súa actividade artística centrada na pintura, aínda que xa cara a mediados dos anos setenta aborda a escultura ─disciplina á que asegura estar sempre máis vinculada e que lle reportará maior recoñecemento─. Cunha notable influencia da mellor tradición escultórica española ─Chillida, Oteiza ou Julio González─ e da Antigüidade, progresivamente aproximarase ao minimalismo, para desenvolver unha obra na que o espazo e o baleiro xogan un papel principal, así como os materiais, que asegura escoller en función do que quere expresar, aínda que o ferro é de maneira indiscutible o máis empregado. Nas súas obras escultóricas de carácter público colaborou con reputados arquitectos como Hans Hollein, José Acebillo, Ignacio Linazasoro ou Rafael Moneo. 

Na Colección Afundación figura un augaforte da artista catalá datado en 1987. A obra gráfica constitúe unha disciplina que ten un especial interese dentro do seu corpus artístico; explora diferentes técnicas como o augaforte, o augatinta ou a litografía. Neste caso, emprega unha gama cromática moi reducida ─un papel gris como soporte e a cor negra da tinta─ e a través dunha poética, que tende ao inxenuo, compón un espazo en base a un concepto clave do minimalismo como é a repetición. Deste xeito, unha cadeira aparece repetida, así como unha serie de rectángulos ao redor dun círculo negro; elementos que parecen evocar a súa nenez, tan importante no seu persoal universo creativo.