HERNANDO VIÑES

Nacido nunha familia de ascendencia catalá e guatemalteca, se cría nun ambiente culto rodeado de soados artistas (o seu tío é o afamado pianista e compositor Ricardo Viñes). Entre 1915 e 1918 reside en Madrid; realiza os seus primeiros debuxos no Museo del Prado. Ao seu regreso a París, os seus pais apóianlle na súa vocación pictórica e visita a Picasso ─amigo do seu tío─, quen lle anima a formarse artisticamente. Segue o seu consello, e ingresa na Academia de Arte Sacro, posteriormente asiste a clases de debuxo na Grande Chaumière, e completa a súa aprendizaxe xunto a André Lhote e Gino Severini. En 1923, grazas ao seu tío, participa como decorador do Retablo de Maese Pedro de Manuel de Falla; traballa xunto a Manuel Ángeles Ortiz, quen o introduce no círculo de novos artistas españois como Buñuel, Alberti, Francisco Bores ou Joaquín Peinado ─con quen comparte estudo─, e vincúlase á Escuela de París. Ese mesmo ano participa no Salón de Otoño, a súa primeira colectiva. En 1928 realiza a súa primeira individual na Galería Percier; onde expoñerá de maneira regular, así como na Galería Max Berger, e participa en colectivas xunto aos seus colegas da Escuela de París. Fortemente vinculado a España, toma contacto coa Generación del 27. En 1931 contrae matrimonio con Lulú Jourdain, musa e modelo de numerosas obras. Durante a Guerra Civil española, signifícase co sector republicano chegando a ser secretario xeral do Pavellón de España na Exposición de París de 1937. Xusto antes de comezar a Segunda Guerra Mundial, refúxiase en San Juan de Luz. Son anos complexos nos que dá clases de guitarra para subsistir, aínda que continúa expoñendo a nivel colectivo. En 1965 celébrase unha gran mostra retrospectiva no Museo de Arte Moderna de Madrid, tras a que cambia a súa sorte. Asina un contrato coa Galería Theo, e expón anualmente nas súas sedes de Madrid, Valencia e Barcelona, e así mesmo sucédense mostras no estranxeiro, en Europa, América e Asia; a súa obra pasa a integrar as máis renombradas coleccións. En 1988 decide retirarse e recibe a Medalla de Oro al Mérito en Bellas Artes.     

Na súa pintura percorre un camiño libre no que explora diferentes estilos baixo o denominador común do equilibrio compositivo, a harmonía formal e espacial e o protagonismo da cor. Nos seus comezos mostra unha influencia de Cèzanne, aproxímase ao cubismo, e posteriormente ao surrealismo, para evolucionar a inicios dos trinta cara a un estilo persoal máis intimista de cromatismo cálido, a nivel temático aparece a xanela que se abre ao exterior como motivo recorrente da súa obra. Tras o seu matrimonio, vincúlase progresivamente ao impresionismo e fauvismo con influencia de Matisse, Vuillard, e Bonnard; a súa paleta cromática así como a súa sensualidade reflíctense na obra de Viñes. Tras a Segunda Guerra Mundial, realiza unha obra máis densa e xeométrica, onde a luz que se erixe como protagonista, e emprega un cromatismo contrastado. A nivel temático cultiva o retrato, o espido, os interiores, a natureza morta, e a paisaxe; tórnase fundamental a partir de 1950.    

No óleo Hombre sentado en la mesa (1946) da Colección Afundación representa, a través das súas características e rotundas pinceladas xustapostas cun cromatismo de marróns, ocres, negros e brancos, a un esencializado personaxe con túnica branca, cun vaso de viño na súa man dereita e un prato con pan sobre a mesa, que dotan de simbolismo relixioso a unha escena que trasluce espiritualidade e misticismo.