DURÁNCAMPS

Rafael Durancamps Folguera, coñecido artisticamente como Durancamps, formouse nas Escolas Pías de Barcelona, onde tivo como profesor a Vila Cinca e Vila Arrufat. Así mesmo, recibiu a influencia da paisaxista Joaquim Mir, á que o uniu unha boa amizade e coa que colaborou profesionalmente.

A súa primeira exposición tivo lugar en 1915 na Academia de Belas Artes de Sabadell, participando nunha colectiva, e desde ese ano viaxaría por diversos lugares de España, cuxas vistas presentaría na súa primeira mostra individual en 1917, o que lle outorgaría recoñecemento e popularidade, animándoo a participar en certames oficiais e a expoñer en distintas cidades.

A mediados da seguinte década tivo a oportunidade de viaxar a París, onde se establecería e abriría unha galería de arte, La Fenêtre ouverte, na que expoñían artistas como Chirico, Dalí, Picasso, Derain, Gargallo ou Miró, entre outros, o que lle facilitou establecer contactos coa alta sociedade da cidade. Tras o estalido da Segunda Guerra Mundial vese obrigado a regresar a Barcelona e pasa longos períodos en Sitges e Cadaqués, ao mesmo tempo que mantiña unha conexión moi estreita co círculo artístico madrileño. As súas visitas ao Museo do Prado foron constantes e a pesar de estar moi conectado con destacados representantes das vangardas artísticas durante a súa época parisiense, amosouse moi crítico coa influencia que estas tiñan na pintura contemporánea dese momento.

Ao longo da súa traxectoria recibiu o Premio de Honor de Pintura de Masriera e a Medalla de Prata da Cidade de Sabadell. A súa obra está presente en coleccións como a do Museo Nacional de Arte de Cataluña, a do Museo de San Telmo de San Sebastián, a do Museo de Arte Moderna de Madrid ou a dos Museos Municipais de Sabadell, entre outras.

A súa abundante produción está ateigada de obras de diversos xéneros como bodegóns, paisaxes ou retratos, entre outros. Estilisticamente evolucionou desde un impresionismo de factura solta cara a unhas composicións nas que a cor adquire cada vez máis protagonismo en detrimento do estudo do comportamento da luz ou da atmosfera. A obra Mariña responde a esta evolución, xa que nela fai contrastar a masa azul intenso que representa o mar entre os terras e grises que a rodean e resaltan. A profundidade da composición tamén a logra mediante a superposición de planos de cor, dispoñendo unha zona de sombra sobre a arena da praia en primeiro plano, ou colocando un illote sobre a liña do horizonte. A radiante luz mediterránea inunda toda a escena.