PASCUAL DE LARA

Calquera adxectivación pode resultar pálida ante a inefabilidade da variadísima obra deste excepcionalmente dotado pintor ao cal a súa morte temperá non lle permitiu callar a carreira que o crítico menos optimista podía prognosticarlle. Uniu tradición e modernidade, dende o seu debuxo case prodixioso e a súa capacidade de renovar a temática relixiosa, ata crear un estilo propio que moi pronto tería numerosos seguidores. A súa espiritualidade está cargada de intimismo e delicadeza, e podería dicirse que o gran muralismo prerrenacentista italiano, dende Giotto ata o postbarroco goiesco, están na súa obra, repartida por toda España, paseada por medio mundo con galardóns destacados e achegada, inclusive, a públicos non habituais, dende a súa tarefa de ilustrador de libros e revistas de gran difusión, tarefa na que creou tamén uns modos peculiares.

Comezou a debuxar na Escola de Cerámica madrileña e ingresou na de san Fernando en plena guerra civil, continuando a carreira ao concluír a contenda bélica. O maxisterio de Vázquez Díaz acúsase na súa pintura inicial. Subvencionado en Italia, gaña en 1943 premio no Concurso Xuvenil de Europa. Capaz de abordar calquera xénero, ese mesmo ano triúnfa no certame de figurinos para o Teatro Español.

A súa primeira exposición persoal realizouna na histórica galería madrileña Buchholz en 1947, con éxito, o que o levará a repetir nos dous anos seguintes. Viaxa a París, cunha bolsa, e inicia a súa obra mural, de exquisita simplicidade e belos ritmos, en composicións a un tempo rítmicas e escultóricas, de forza natural incontible.

En 1951 gaña o Premio de Litografía na Bienal Hispanoamericana, e na seguinte edición deste certame logra o gran premio de debuxo. Tamén, en 1954, a terceira medalla na Nacional de Belas Artes.

Participa no cobizado Salón de los Once, organizado por Eugenio d`Ors e é seleccionado para a Exposición de Arte Sacra de Londres. Gaña o concurso para decorar o Teatro Real de Madrid, convocado pola Dirección Xeral de Belas Artes. Expón en diversas cidades de España, participa na Quincena de Arte da Universidade Internacional Menéndez Pelayo de Santander e pinta os teitos da Caixa Postal de Aforros de Ourense.

Cando se atopaba en Segovia sufriu un derramo cerebral do que non se puido recuperar. Así, ós trinta e seis anos, trúncase a carreira máis brillante da pintura española da segunda metade do século vinte.

Postumamente celébrase no Museo de Arte Contemporánea unha mostra antolóxica da súa obra, cos bosquexos para o Real e a Basílica de Aránzazu, en Guipúzcoa, ademais da súa obra de cabalete, de variedade, riqueza e encanto cromático excepcionais.

A crítica máis esixente cobre de eloxios a este artista, innovador, reinventor de tendencias, clásico e moderno; isto é: intemporal e imperecedoiro, con personalidade tan recia que calquera trazo ou pincelada súa valen pola súa sinatura.

Está representado en museos de toda España, Europa e Suramérica, e en grandes coleccións institucionais.