YAYO QUESADA

Pertencente a unha familia de múltiples e renombrados artistas, é fillo de Fernando Quesada e de Ana Legido, irmán de Marieta Quesada, sobriño de Xaime Quesada e Antonio Quesada…, a súa vocación artística xorde dun modo natural ao crecer estimulado e rodeado de arte e creatividade. Tras estudar na Escola de Artes e Oficios, fórmase a nivel pictórico en diferentes técnicas cos seus pais e co seu tío Antonio, gran paisaxista de tendencia abstractiva posuidor dun inconfundible estilo que tamén lle inculca a dificultade de poder vivir da profesión de artista. A súa curiosidade e espírito viaxeiro lévanlle a viaxar por Europa e a trasladarse a Córdoba para aprender a técnica da súa irmá Marieta. Respecto a a súa formación, asegura: «Tiven o privilexio de aprender traballando con grandes artistas, como o meu tío Antonio Quesada ou a miña irmá Marieta. Con 22 anos fun ao estudo do meu tío e alí quedeime alucinado». Posteriormente monta en Córdoba un estudo e combina a súa faceta artística coa docencia de pintura. Así mesmo reside durante unha extensa época en Granada rodeado de artistas, para finalmente regresar á súa terra natal xunto á súa familia. Aínda que nun principio móstrase remiso a realizar exposicións, tras participar na realización dun mural nunha praza de Ferrol xunto ao seu tío Xaime, decide expoñer na súa cidade natal cun rotundo éxito a comezos do século XXI, e inicia unha colaboración con diversas galerías galegas como Dua2 e Termes, en Vigo, e Marga Prada, en Ourense, nas que realizará exposicións, así como noutros espazos de Galicia.  

Artista afastado de formulacións conceptuais, sostén que a finalidade da súa obra pictórica é «lograr que un cadro sexa entretido», de tal modo que busca a diversión do espectador admirando as súas obras. A súa pintura, que define como «un tanto surrealista», está baseada na suxestión e a evocación cun acento lírico e unha poética moi persoal, a través dunha técnica na que sempre toma como base a mancha pictórica con predominancia dun cromatismo neutro para «sacar» os seus personaxes a través de diversas medios como o frottage ─ideada por Max Ernst en 1925─, e tamén o sfumato ─moi empregado na pintura renacentista─, do que afirma: «É moi característico da miña pintura que saco as luces, non as poño, facendo un sfumato sacando a luz»; técnica coa que así mesmo crea as súas características atmosferas neblinosas.     

Na obra pictórica do autor vigués que figura na Colección Afundación, un óleo sobre lenzo e táboa datado en 2003 ─coincide co inicio da súa actividade expositiva─, recoñécese unha figura central recostada que parece unha sorte de esqueleto humano, rodeado dunha serie de animais estraños que se asemellan a peixes, polbos, morsas ou raposos, que combina e mestura de maneira que conforma unha especie de gran nube de sutís gradaciones tonales neutras, principalmente ocres, que se atopa rodeada dun cromatismo de marróns escuros que reforza a singularidade e fantasía do amorfo conxunto; o autor persegue que o espectador explore dun modo lúdico os seus cadros para descubrir personaxes ocultos, «coma se fose ese xogo de buscar formas recoñecibles nas nubes».