MIGUEL VÁZQUEZ

De neno sente unha inclinación polo debuxo, con todo, é nos anos setenta cando descobre a súa paixón pola cerámica a través dun manual que follea nunha librería. Abandona pouco despois a carreira de Bioloxía e matricúlase en Artes Aplicadas na Escola Mestre Mateo de Santiago de Compostela. A súa participación en 1983 nas Xornadas Estivais do Seminario de Estudos de Sargadelos resulta crucial na súa traxectoria, pois reafirma a súa vocación pola cerámica. Completa a súa formación con destacadas bolsas e estancias como a da Xunta de Galicia na La Bisbal (Xirona), outra da Xunta de Galicia no taller de Emidio Galasi, en Faenza (Italia), bolsa no European Ceramics Work Center (Hertogembosch, Holanda) —«o máis punteiro en cerámica artística», apunta Vázquez— ou a da Fundación Pilar e Joan Miró na Fundació Llorens Artigas de Gallifa (Barcelona). En 1978 inicia a súa actividade expositiva, que lle levará a participar en mostras tanto individuais como colectivas e certames en España e o estranxeiro, en países como Portugal, Francia, Austria, Suecia, Suíza, Croacia, Luxemburgo, China, Xapón ou Holanda. Foi galardoado con importantes premios dentro e fóra das nosas fronteiras. A súa obra figura en renombradas coleccións como a da Xunta de Galicia, Deputación Provincial de Pontevedra, Academia Internacional de Cerámica (Xenebra), Musée National de Céramique de Sèvres (París) ou a do Nakatomi Museum of Contemporary Fine Craft (Fuji, Xapón). Compaxina a súa faceta artística cun labor docente na Escola Municipal de Artes e Oficios de Vigo (EMAO) desde 1986, e desde o ano 2000 é membro da Academia Internacional de Cerámica en Xenebra (Suíza).   

 

Artista polifacético de «carácter apaixonado e totalmente manual» —en palabras de Javier Pérez Buján—, asegura que para el a arte é «unha forma de entender a vida» e que «a liberdade e a honradez son o motor e a finalidade” do seu traballo. Desde practicamente os seus comezos, supeditou o material e a técnica ao que quere contar ou transmitir, de modo que, aínda que a cerámica é a súa materia predilecta, foi incorporando o chumbo, ferro, arame, plástico ou o vidro —interésalle especialmente a hibridación e a mestizaxe da cerámica con outros materiais—, e en canto a disciplinas artísticas, explorou a escultura, performance, videoacción ou a instalación para compoñer unha obra de raíz conceptual con certas doses de ironía e sentido do humor, na que hai lugar para formas orgánicas e outras modulares moito máis xeométricas. Entre os seus referentes, cita a Hans Arp e Alberto Sánchez, «coas súas concrecións orgánicas e a súa aptitude»; no seu encontro co universo da cerámica xaponesa, que define como «revelador», destaca a Kazuo Yagi, Isamu Noguchi e Ryoji Koye; e na península nomea a Elena Colmeiro, da que asegura aprender «a súa liberdade, valentía e robustez á hora de encarar o feito creativo».           

Na Colección Afundación figura unha obra do autor, Sen título (1997), que realiza na Real Fábrica de Cristais de San Ildefonso de La Granja (Segovia), e na que traballa co vidro nun formato pequeno para compoñer dúas figuras que presentan lixeiras diferenzas, quizais derivadas do azaroso proceso do forno, apoiadas sobre uns soportes ortogonales de formica. Esta peza de gran sinxeleza con certos toques minimalistas malgasta unha gran expresividade e lembra a un elemento de uso cotián como é un banco; propio do corpus artístico do creador vigués, no que son recorrentes as evocacións de estruturas construtivas e arquitectónicas.