MARÍA CORREDOIRA

A súa vida trancorreu na cidade herculina, onde traballou nunha pintura de afiliación realista, se ben dotada de evidente espiritualidade. Cun oficio seguro deunos interiores domésticos de luces atenuadas, de veladuras exquisitas, para reflectir un clima de paz. Podería dicirse que nos seus cadros habita o silencio ou, coma no verso de San Juan de la Cruz, aquí a soidade é sonora. Iniciou a súa formación na Coruña baixo a dirección de Enrique Laboret e posteriormente ampliouna en Madrid, con mestres coma Eduardo Chicharro e José María López Mezquita. A súa obra mereceu distincións, coma a medalla de ouro na Exposición Rexional de Santiago, en 1926, ademais do feito de que a súa autora fose membro numerario da Real Academia de Belas Artes do Rosario na Coruña. Non foron moitas as súas exposicións, aínda que os coleccionistas buscan esta pintura verdadeira, íntima, de excelente calidade formal, na que hai un debuxo firme e unha paleta rica e sabia. Está representada nos museos de Galicia. Obras excelentes súas están nos de Castrelos, Vigo e o Provincial de Lugo.